Υψηλή αρτηριακή πίεση: αιτίες, θεραπεία, πρόγνωση, στάδια και επίπεδα κινδύνου

Η υψηλή αρτηριακή πίεση (HTN) είναι μια από τις πιο κοινές ασθένειες του καρδιαγγειακού συστήματος, που επηρεάζει μόνο το ένα τρίτο περίπου του παγκόσμιου πληθυσμού. Μέχρι την ηλικία των 60 έως 65 ετών, πάνω από το ήμισυ του πληθυσμού έχει διαγνωστεί με υπέρταση. Η ασθένεια ονομάζεται «σιωπηλός δολοφόνος» επειδή τα σημάδια της μπορεί να λείπουν για μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ οι αλλαγές στα τοιχώματα των αιμοφόρων αγγείων ξεκινούν ήδη στο ασυμπτωματικό στάδιο, γεγονός που αυξάνει σημαντικά τον κίνδυνο αγγειακών ατυχημάτων.

Στη δυτική βιβλιογραφία η ασθένεια αναφέρεται ως αρτηριακή υπέρταση (ΑΥ). Άλλοι έχουν υιοθετήσει αυτή τη διατύπωση, αν και τόσο η "υπέρταση" και η "υπέρταση" εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται συχνά.

Η προσοχή στο πρόβλημα της αρτηριακής υπέρτασης προκαλείται όχι τόσο από τις κλινικές εκδηλώσεις της όσο από επιπλοκές με τη μορφή οξέων αγγειακών παθήσεων στον εγκέφαλο, την καρδιά και τα νεφρά. Η πρόληψή τους είναι ο κύριος στόχος της θεραπείας για τη διατήρηση της φυσιολογικής αρτηριακής πίεσης (ΑΠ).

Ένα σημαντικό σημείο είναι ο εντοπισμός όλων των πιθανών παραγόντων κινδύνου,καθώς και αποσαφήνιση του ρόλου τους στην εξέλιξη της νόσου. Η σύνδεση μεταξύ του βαθμού υπέρτασης και των υπαρχόντων παραγόντων κινδύνου παρουσιάζεται στη διάγνωση, γεγονός που απλοποιεί την εκτίμηση της κατάστασης και της πρόγνωσης του ασθενούς.

Για τους περισσότερους ασθενείς, οι αριθμοί στη διάγνωση σύμφωνα με το "AH" δεν σημαίνουν τίποτα, αν και είναι σαφές ότι όσο υψηλότερος είναι ο βαθμός και ο δείκτης κινδύνου, τόσο χειρότερη είναι η πρόγνωση και τόσο πιο σοβαρή είναι η παθολογία. Σε αυτό το άρθρο θα προσπαθήσουμε να καταλάβουμε , πώς και γιατί διαγιγνώσκεται ένας ή άλλος βαθμός υπέρτασης και τι βασίζεται στον προσδιορισμό του κινδύνου επιπλοκών.

Αιτίες και παράγοντες κινδύνου για την υψηλή αρτηριακή πίεση

Τα αίτια της αρτηριακής υπέρτασης είναι ποικίλα. κυβερνήτηςΜιλώντας για πρωτοπαθή ή ιδιοπαθή υπέρταση: εμείς καιΕννοούμε την περίπτωση που δεν υπάρχει συγκεκριμένη προηγούμενη ασθένεια ή παθολογία εσωτερικών οργάνων. Με άλλα λόγια, μια τέτοια υπέρταση εμφανίζεται από μόνη της και εμπλέκει άλλα όργανα στην παθολογική διαδικασία. Η πρωτοπαθής υπέρταση ευθύνεται για περισσότερο από το 90% των περιπτώσεων χρόνιας υπέρτασης.

Η κύρια αιτία της πρωτοπαθούς υπέρτασης θεωρείται το άγχος και η ψυχοσυναισθηματική υπερφόρτωση, που συμβάλλουν στη διαταραχή των κεντρικών μηχανισμών ρύθμισης της πίεσης στον εγκέφαλο, μετά υποφέρουν οι χυμικοί μηχανισμοί και επηρεάζονται τα όργανα-στόχοι (νεφρά, καρδιά, αμφιβληστροειδής).

Δευτεροπαθής υπέρταση– εκδήλωση άλλης παθολογίας, άρα η αιτία της είναι πάντα γνωστή. Συνοδεύει και είναι δευτερογενής σε παθήσεις των νεφρών, της καρδιάς, του εγκεφάλου και των ενδοκρινικών διαταραχών. Αφού θεραπευθεί η υποκείμενη νόσος, η υψηλή αρτηριακή πίεση εξαφανίζεται επίσης, οπότε σε αυτή την περίπτωση δεν έχει νόημα να προσδιοριστεί ο κίνδυνος και η έκταση. Η συμπτωματική υπέρταση δεν αποτελεί περισσότερο από το 10% των περιπτώσεων.

Όλοι γνωρίζουν επίσης τους παράγοντες κινδύνου για την υψηλή αρτηριακή πίεση. Ιδρύονται σχολεία υψηλής αρτηριακής πίεσης σε κλινικές, οι ειδικοί των οποίων ενημερώνουν τον πληθυσμό για δυσμενείς συνθήκες που οδηγούν σε υπέρταση. Οποιοσδήποτε θεραπευτής ή καρδιολόγος θα ενημερώσει τον ασθενή για τους κινδύνους αμέσως μόλις εντοπιστεί για πρώτη φορά υψηλή αρτηριακή πίεση.

Μεταξύ των παθήσεων που προδιαθέτουν για υπέρταση, οι κυριότερες είναι:

1. Καπνός;
2. Πάρα πολύ αλάτι στη διατροφή, υπερβολική πρόσληψη υγρών.
3. Ανεπαρκής σωματική δραστηριότητα.
4. κατάχρηση αλκόολ;
5. Παχυσαρκία και διαταραχές του μεταβολισμού των λιπιδίων;
6. Χρόνια ψυχοσυναισθηματική και σωματική υπερφόρτωση.

Εάν μπορούμε να εξαιρέσουμε τους αναφερόμενους παράγοντες ή τουλάχιστον να προσπαθήσουμε να μειώσουμε τον αντίκτυπό τους στην υγεία, χαρακτηριστικά όπως το φύλο, η ηλικία και η κληρονομικότητα δεν μπορούν να αλλάξουν και επομένως πρέπει να τους αποδεχτούμε, χωρίς να ξεχνάμε τον αυξανόμενο κίνδυνο.

Ταξινόμηση της αρτηριακής υπέρτασης και προσδιορισμός του επιπέδου κινδύνου

Η ταξινόμηση της υψηλής αρτηριακής πίεσης περιλαμβάνει τον προσδιορισμό του σταδίου, του βαθμού της νόσου και του επιπέδου κινδύνου αγγειακών ατυχημάτων.

στάδιο της νόσουεξαρτάται από τις κλινικές εκδηλώσεις. Να υπογραμμίσω:

• Προκλινικό στάδιο, όταν δεν υπάρχουν σημεία υπέρτασης και ο ασθενής αγνοεί την αύξηση της αρτηριακής πίεσης.
• Στην υπέρταση σταδίου 1, κρίσεις είναι δυνατές με αυξημένη πίεση, αλλά δεν υπάρχουν σημάδια βλάβης του οργάνου-στόχου.
• Το στάδιο 2 συνοδεύεται από βλάβη στα όργανα-στόχους - το μυοκάρδιο υπερτροφεί, οι αλλαγές στον αμφιβληστροειδή των ματιών γίνονται αισθητές και τα νεφρά υποφέρουν.
• Στο στάδιο 3, είναι πιθανά εγκεφαλικά επεισόδια, ισχαιμία του μυοκαρδίου, προβλήματα όρασης, αλλαγές σε μεγάλα αγγεία (ανεύρυσμα αορτής, αρτηριοσκλήρωση).

Βαθμός υπέρτασης

Ο προσδιορισμός του επιπέδου της υψηλής αρτηριακής πίεσης είναι σημαντικός για την εκτίμηση του κινδύνου και της πρόγνωσης και βασίζεται σε τιμές πίεσης. Πρέπει να ειπωθεί ότι οι φυσιολογικές τιμές της αρτηριακής πίεσης έχουν επίσης διαφορετική κλινική σημασία. Άρα ο δείκτης είναι μέχρι 120/80 mm Hg. Art. Τέχνη. μετράειάριστος,κανονικόςΗ πίεση είναι μεταξύ 120 και 129 mmHg. Τέχνη. συστολική και 80-84 mm Hg Άρθ. διαστολική. Τιμές πίεσης 130-139/85-89 mmHg. Τέχνη. εξακολουθούν να βρίσκονται εντός του φυσιολογικού εύρους, αλλά πλησιάζουν τα όρια της παθολογίας, γι' αυτό και ονομάζονται "".εξαιρετικά φυσιολογικό", και στον ασθενή μπορεί να πει ότι έχει υψηλή φυσιολογική αρτηριακή πίεση. Αυτοί οι δείκτες μπορούν να θεωρηθούν προπαθολογικοί, καθώς η πίεση απέχει μόνο «λίγα χιλιοστά» από την ανύψωση.

Από τη στιγμή που η αρτηριακή πίεση έφτασε τα 140/90 mm Hg. Τέχνη. Μπορούμε ήδη να μιλήσουμε για την παρουσία της νόσου. Αυτός ο δείκτης χρησιμοποιείται για τον προσδιορισμό του ίδιου του βαθμού υπέρτασης:

• Υπέρταση 1ου βαθμού (HTN ή AH 1ο στάδιο στη διάγνωση) σημαίνει αύξηση της πίεσης στο εύρος των 140-159/90-99 mmHg. Τέχνη.
• Οι πονοκέφαλοι σταδίου 2 σχετίζονται με τιμές 160-179/100-109 mm Hg. Τέχνη.
• Στην υπέρταση σταδίου 3, η πίεση είναι 180/100 mmHg. Τέχνη. και ψηλότερα.

Συμβαίνει ότι οι τιμές της συστολικής πίεσης αυξάνονται και φθάνουν τα 140 mm Hg. Τέχνη. και υψηλότερη, ενώ η διαστολική τιμή είναι εντός των φυσιολογικών τιμών. Σε αυτή την περίπτωση, το συζητούναπομονωμένη συστολική μορφήΥπέρταση. Σε άλλες περιπτώσεις, οι δείκτες συστολικής και διαστολικής πίεσης αντιστοιχούν σε διαφορετικούς βαθμούς της νόσου, τότε ο γιατρός κάνει μια διάγνωση υπέρ υψηλότερου βαθμού και δεν έχει σημασία αν τα συμπεράσματα βγαίνουν με βάση τη συστολική ή διαστολική πίεση.

Η ακριβέστερη διάγνωση της έκτασης της υπέρτασης είναι δυνατή κατά την αρχική διάγνωση της νόσου, όταν η θεραπεία δεν έχει ακόμη πραγματοποιηθεί και ο ασθενής δεν έχει λάβει αντιυπερτασικά φάρμακα. Οι αριθμοί μειώνονται κατά τη διάρκεια της θεραπείας, αλλά μπορεί να αυξηθούν απότομα όταν η θεραπεία διακοπεί, έτσι ώστε να μην είναι πλέον δυνατή η επαρκής εκτίμηση της έκτασης.

Η έννοια του κινδύνου στη διάγνωση

Η υψηλή αρτηριακή πίεση είναι επικίνδυνη λόγω των επιπλοκών της. Δεν είναι μυστικό ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ασθενών πεθαίνουν ή γίνονται ανάπηροι όχι από την ίδια την υπέρταση, αλλά από τις οξείες ασθένειες στις οποίες οδηγεί.

Η εγκεφαλική αιμορραγία ή η ισχαιμική νέκρωση, το έμφραγμα του μυοκαρδίου και η νεφρική ανεπάρκεια είναι οι πιο επικίνδυνες ασθένειες που προκαλούνται από την υπέρταση. Από αυτή την άποψη, για κάθε ασθενή μετά από ενδελεχή εξέτασηΟ κίνδυνος προσδιορίζεται, ο οποίος υποδεικνύεται στη διάγνωση με τους αριθμούς 1, 2, 3, 4. Επομένως, η διάγνωση βασίζεται στον βαθμό της υπέρτασης και στον κίνδυνο αγγειακών επιπλοκών (π. χ. υπέρταση/υπέρταση στάδιο 2, κίνδυνος 4). .

Κριτήρια διαστρωμάτωσης κινδύνουΣε ασθενείς με υψηλή αρτηριακή πίεση, εξωτερικές ασθένειες, η παρουσία άλλων ασθενειών και μεταβολικών διαταραχών, η συμμετοχή των οργάνων-στόχων και οι συνοδευτικές αλλαγές σε όργανα και συστήματα λαμβάνονται υπόψη.

Οι κύριοι παράγοντες κινδύνου που επηρεάζουν την πρόγνωση περιλαμβάνουν:

1. Η ηλικία του ασθενούς είναι 55 ετών για τους άνδρες και 65 ετών για τις γυναίκες.
2. Καπνός;
3. Διαταραχές του μεταβολισμού των λιπιδίων (υπέρβαση του κανόνα της χοληστερόλης, λιποπρωτεΐνες χαμηλής πυκνότητας, μειωμένα κλάσματα λιπιδίων υψηλής πυκνότητας).
4. Παρουσία καρδιαγγειακής παθολογίας στην οικογένεια σε συγγενείς εξ αίματος κάτω των 65 και 55 ετών σε γυναίκες και άνδρες, αντίστοιχα.
5. Υπέρβαρος εάν η περιφέρεια της κοιλιάς υπερβαίνει τα 102 cm για τους άνδρες και τα 88 cm για τις γυναίκες.

Οι αναφερόμενοι παράγοντες θεωρούνται οι πιο σημαντικοί, αλλά πολλοί ασθενείς με υπέρταση πάσχουν από διαβήτη, μειωμένη ανοχή στη γλυκόζη, κάνουν καθιστικό τρόπο ζωής και έχουν ανωμαλίες στο σύστημα πήξης του αίματος με τη μορφή αύξησης της συγκέντρωσης ινωδογόνου. Λάβετε υπόψη αυτούς τους παράγοντεςΕπιπροσθέτως, γεγονός που αυξάνει επίσης την πιθανότητα επιπλοκών.

Η βλάβη στα όργανα-στόχους χαρακτηρίζει την υψηλή αρτηριακή πίεση από το στάδιο 2 και μετά και χρησιμεύει ως σημαντικό κριτήριο για τον προσδιορισμό του κινδύνου. Επομένως, η εξέταση του ασθενούς περιλαμβάνει ΗΚΓ, υπερηχογράφημα καρδιάς για να διαπιστωθεί ο βαθμός υπερτροφίας των μυών της, αίματος κλπ. Εξετάσεις ούρων για δείκτες νεφρικής λειτουργίας (κρεατινίνη, πρωτεΐνη).

Πρώτα απ 'όλα, η καρδιά υποφέρει από υψηλή αρτηριακή πίεση, η οποία ωθεί το αίμα στα αγγεία με αυξημένη δύναμη. Καθώς οι αρτηρίες και τα αρτηρίδια αλλάζουν, τα τοιχώματά τους χάνουν την ελαστικότητά τους και οι αυλοί γίνονται σπασμωδικοί, το φορτίο στην καρδιά αυξάνεται προοδευτικά. Χαρακτηριστικό που λαμβάνεται υπόψη στη διαστρωμάτωση κινδύνουΥπερτροφία του μυοκαρδίου, που μπορεί να υποψιαστεί το ΗΚΓ, μπορεί να ανιχνευθεί με υπερηχογραφική εξέταση.

Η συμμετοχή των νεφρών ως οργάνου στόχου υποδεικνύεται από την αύξηση της κρεατινίνης στο αίμα και τα ούρα και από την εμφάνιση πρωτεΐνης λευκωματίνης στα ούρα. Στο πλαίσιο της υπέρτασης, τα τοιχώματα των μεγάλων αρτηριών παχαίνουν, εμφανίζονται αθηρωματικές πλάκες, οι οποίες μπορούν να ανιχνευθούν με υπερήχους (καρωτιδική αρτηρία, βραχιοκεφαλικές αρτηρίες).

Το τρίτο στάδιο της υπέρτασης εμφανίζεται με σχετική παθολογία, δηλαδή σχετίζεται με υπέρταση.Μεταξύ των συννοσηροτήτων, τα σημαντικότερα για την πρόγνωση είναι το εγκεφαλικό επεισόδιο, τα παροδικά ισχαιμικά επεισόδια, το έμφραγμα του μυοκαρδίου και στηθάγχη, η νεφροπάθεια λόγω διαβήτη, η νεφρική ανεπάρκεια και η αμφιβληστροειδοπάθεια (βλάβη στον αμφιβληστροειδή) λόγω υπέρτασης.

Έτσι, ο αναγνώστης πιθανώς καταλαβαίνει πώς μπορείτε ακόμη και να προσδιορίσετε ανεξάρτητα τον βαθμό του πονοκεφάλου. Αυτό δεν είναι δύσκολο, απλά πρέπει να μετρήσετε την πίεση. Στη συνέχεια, μπορείτε να σκεφτείτε την παρουσία ορισμένων παραγόντων κινδύνου, να λάβετε υπόψη την ηλικία, το φύλο, τις εργαστηριακές παραμέτρους, τα δεδομένα ΗΚΓ, τον υπέρηχο κ. λπ. Σε γενικές γραμμές, όλα όσα αναφέρονται παραπάνω.

Για παράδειγμα, η αρτηριακή πίεση ενός ασθενούς αντιστοιχεί στην υπέρταση σταδίου 1, αλλά υπέστη και εγκεφαλικό, που σημαίνει ότι ο κίνδυνος είναι το πολύ 4, ακόμα κι αν μόνο το εγκεφαλικό είναι πρόβλημα εκτός από την υψηλή αρτηριακή πίεση. Εάν η πίεση αντιστοιχεί στον πρώτο ή δεύτερο βαθμό και το κάπνισμα και η ηλικία μπορούν να αναγνωριστούν ως οι μόνοι παράγοντες κινδύνου με αρκετά καλή υγεία, ο κίνδυνος είναι μέτριος - 1 κουταλιά της σούπας. (2 κουταλιές της σούπας), κίνδυνος 2.

Για να γίνει πιο σαφές τι σημαίνει ο δείκτης κινδύνου σε μια διάγνωση, μπορείτε να συνοψίσετε τα πάντα σε έναν μικρό πίνακα. Καθορίζοντας το πτυχίο σας και «μετρώντας» τους παράγοντες που αναφέρονται παραπάνω, μπορείτε να προσδιορίσετε τον κίνδυνο αγγειακών ατυχημάτων και επιπλοκών από την υπέρταση για έναν συγκεκριμένο ασθενή. Ο αριθμός 1 σημαίνει χαμηλό κίνδυνο, 2 - μέτριο, 3 - υψηλό, 4 - πολύ υψηλό κίνδυνο των επιπλοκών.

Παράγοντες κινδύνου	ΒΠ 130-139/85-89, κίνδυνος	GB (AH) 1, κίνδυνος	GB 2, κίνδυνος	GB 3, κίνδυνος
κανένας	1	2	3
1-2	1	2	2	4
περισσότεροι από τρεις παράγοντες/βλάβη-στόχος/διαβήτης	3	3	3	4
σχετική παθολογία	4	4	4	4

Χαμηλός κίνδυνος σημαίνει ότι η πιθανότητα αγγειακών ατυχημάτων δεν είναι μεγαλύτερη από 15%, μέτρια - έως 20%, υψηλός κίνδυνος σημαίνει ότι εμφανίζονται επιπλοκές στο ένα τρίτο των ασθενών αυτής της ομάδας, με πολύ υψηλό κίνδυνο είναι περισσότερο από 30% Ασθενείς επιρρεπείς σε επιπλοκές.

Εκδηλώσεις και επιπλοκές πονοκεφάλων

Οι εκδηλώσεις της υπέρτασης καθορίζονται από το στάδιο της νόσου. Στην προκλινική περίοδο, ο ασθενής είναι καλά και μόνο οι μετρήσεις του τονομέτρου υποδεικνύουν αναπτυσσόμενη νόσο.

Καθώς οι αλλαγές στα αιμοφόρα αγγεία και στην καρδιά προχωρούν, τα συμπτώματα εμφανίζονται με τη μορφή πονοκεφάλων, αδυναμίας, μειωμένης απόδοσης, περιοδικής ζάλης, οπτικών διαταραχών με τη μορφή μειωμένης οπτικής οξύτητας και «κηλίδων» που αναβοσβήνουν μπροστά στα μάτια. Όλα αυτά τα σημάδια δεν εκδηλώνονται κατά τη διάρκεια μιας σταθερής πορείας της Παθολογίας, αλλά τη στιγμή της ανάπτυξης μιας υπερτασικής κρίσης η κλινική γίνεται πιο φωτεινή:

• Ισχυρός πονοκέφαλος;
• Θόρυβος, κουδούνισμα στο κεφάλι ή στα αυτιά.
• σκουρόχρωμα μάτια?
• πόνος στην περιοχή της καρδιάς?
• δύσπνοια;
• υπεραιμία προσώπου?
• Ενθουσιασμός και αίσθημα φόβου.

Οι υπερτασικές κρίσεις προκαλούνται από τραυματικές καταστάσεις, υπερβολική εργασία, στρες, κατανάλωση καφέ και αλκοόλ, επομένως οι ασθενείς με ήδη επιβεβαιωμένη διάγνωση θα πρέπει να αποφεύγουν τέτοιες επιρροές. Στο πλαίσιο μιας υπερτασικής κρίσης, η πιθανότητα επιπλοκών, συμπεριλαμβανομένων των απειλητικών για τη ζωή, αυξάνεται απότομα:

1. αιμορραγία ή εγκεφαλικό έμφραγμα?
2. Οξεία υπερτασική εγκεφαλοπάθεια, πιθανώς με εγκεφαλικό οίδημα.
3. πνευμονικό οίδημα;
4. Οξεία νεφρική ανεπάρκεια;
5. Εμφραγμα.

Πώς μετράτε σωστά την αρτηριακή πίεση;

Εάν υπάρχει εύλογη υποψία υπέρτασης, θα μετρηθεί πρώτα από ειδικό. Μέχρι πρόσφατα, πίστευαν ότι οι μετρήσεις της αρτηριακής πίεσης θα μπορούσαν κανονικά να είναι διαφορετικές σε διαφορετικά χέρια, όπως έχει δείξει η πρακτική, ωστόσο, ακόμη και μια διαφορά 10 mm Hg. μπορεί να εμφανιστεί λόγω παθολογίας των περιφερειακών αγγείων, επομένως διαφορετικές πιέσεις στο δεξί και το αριστερό χέρι πρέπει να αντιμετωπίζονται με προσοχή.

Για να ληφθούν οι πιο αξιόπιστες δυνατές τιμές, συνιστάται η μέτρηση της πίεσης σε κάθε βραχίονα τρεις φορές σε μικρά διαστήματα, καταγράφοντας κάθε αποτέλεσμα που προκύπτει. Για τους περισσότερους ασθενείς, οι μικρότερες τιμές που προσδιορίζονται είναι οι πιο σωστές, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις η πίεση αυξάνεται από μέτρηση σε μέτρηση, κάτι που δεν υποδηλώνει πάντα υπέρταση.

Η μεγάλη γκάμα και η διαθεσιμότητα συσκευών μέτρησης της αρτηριακής πίεσης καθιστά δυνατή την παρακολούθηση ενός ευρέος φάσματος ατόμων στο σπίτι. Κατά κανόνα, οι υπερτασικοί ασθενείς έχουν ένα τονόμετρο στο σπίτι τους, ώστε να μπορούν να μετρήσουν αμέσως την αρτηριακή τους πίεση εάν επιδεινωθεί η υγεία τους. Ωστόσο, θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι διακυμάνσεις είναι δυνατές ακόμη και σε απολύτως υγιή άτομα χωρίς υπέρταση, επομένως η εφάπαξ υπέρβαση του κανόνα δεν πρέπει να θεωρείται ασθένεια και για να γίνει διάγνωση υπέρτασης, η πίεση πρέπει να μετράται σε διαφορετικούς χρόνους. υπό διαφορετικές συνθήκες και επαναλαμβάνεται.

Στη διάγνωση της υπέρτασης, οι τιμές της αρτηριακής πίεσης, τα δεδομένα ηλεκτροκαρδιογραφίας και τα αποτελέσματα της καρδιακής ακρόασης έχουν θεμελιώδη σημασία. Κατά την ακρόαση, είναι δυνατό να ανιχνευθούν φυσήματα, αυξημένοι τόνοι και καρδιακές αρρυθμίες. Από το δεύτερο στάδιο και μετά, το ΗΚΓ εμφανίζει σημάδια καταπόνησης στην αριστερή πλευρά της καρδιάς.

Θεραπεία της υψηλής αρτηριακής πίεσης

Για τη διόρθωση της υπέρτασης, έχουν αναπτυχθεί θεραπευτικά σχήματα που περιλαμβάνουν φάρμακα διαφορετικών ομάδων και διαφορετικούς μηχανισμούς δράσης. ΑυτήνΟ συνδυασμός και η δοσολογία επιλέγονται ξεχωριστά από τον γιατρόλαμβάνοντας υπόψη το στάδιο, τη συνοδευτική παθολογία και την ανταπόκριση της υπέρτασης σε ένα συγκεκριμένο φάρμακο. Αφού γίνει η διάγνωση της υπέρτασης και πριν ξεκινήσει η φαρμακευτική αγωγή, ο γιατρός θα προτείνει μη φαρμακευτικά μέτρα που αυξάνουν σημαντικά την αποτελεσματικότητα των φαρμακολογικών φαρμάκων και μερικές φορές σας επιτρέπουν να μειώσετε τη δόση των φαρμάκων ή τουλάχιστον να ακυρώσετε ορισμένα από αυτά.

Πρώτα απ 'όλα, συνιστάται η ομαλοποίηση του καθεστώτος, η μείωση του στρες και η εξασφάλιση σωματικής δραστηριότητας. Η δίαιτα στοχεύει στη μείωση της πρόσληψης αλατιού και υγρών και αποφυγή αλκοόλ, καφέ και ποτών, καθώς και ουσιών που τονώνουν το νευρικό σύστημα. Εάν είστε υπέρβαροι, θα πρέπει να περιορίσετε την πρόσληψη θερμίδων και να αποφύγετε τα λιπαρά, αλευρώδη, τηγανητά και πικάντικα φαγητά.

Τα μη φαρμακευτικά μέτρα στα αρχικά στάδια της υψηλής αρτηριακής πίεσης μπορούν να έχουν τόσο καλό αποτέλεσμα που η συνταγογράφηση φαρμάκων δεν είναι πλέον απαραίτητη. Εάν αυτά τα μέτρα δεν έχουν αποτέλεσμα, ο γιατρός θα συνταγογραφήσει την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή.

Ο στόχος της θεραπείας της υψηλής αρτηριακής πίεσης δεν είναι μόνο η μείωση της αρτηριακής πίεσης, αλλά και, εάν είναι δυνατόν, η εξάλειψη της αιτίας της.

Για τη θεραπεία της υψηλής αρτηριακής πίεσης, παραδοσιακά χρησιμοποιούνται αντιυπερτασικά φάρμακα από τις ακόλουθες ομάδες:

• διουρητικά?
• ανταγωνιστές υποδοχέα αγγειοτενσίνης II.
• αναστολείς ΜΕΑ;
• αδρενεργικοί αποκλειστές?
• Αναστολείς διαύλων ασβεστίου.

Κάθε χρόνο μεγαλώνει η λίστα με τα φάρμακα που μειώνουν την αρτηριακή πίεση ενώ γίνονται πιο αποτελεσματικά και ασφαλή, με λιγότερες παρενέργειες. Στην αρχή της θεραπείας, ένα φάρμακο συνταγογραφείται σε ελάχιστη δόση· εάν είναι αναποτελεσματικό, η δόση μπορεί να αυξηθεί. Εάν η νόσος εξελιχθεί και η πίεση δεν παραμείνει σε αποδεκτά επίπεδα, στο πρώτο φάρμακο προστίθεται άλλο φάρμακο από άλλη ομάδα. Οι κλινικές παρατηρήσεις δείχνουν ότι το αποτέλεσμα είναι καλύτερο με τη συνδυαστική θεραπεία παρά με τη συνταγογράφηση ενός φαρμάκου στη μέγιστη ποσότητα.

Κατά την επιλογή ενός θεραπευτικού σχήματος, είναι σημαντικό να μειωθεί ο κίνδυνος αγγειακών επιπλοκών.Έτσι, διαπιστώθηκε ότι ορισμένοι συνδυασμοί έχουν πιο έντονη «προστατευτική» δράση στα όργανα, ενώ άλλοι επιτρέπουν καλύτερο έλεγχο της πίεσης. Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι ειδικοί προτιμούν έναν συνδυασμό φαρμάκων που μειώνει την πιθανότητα επιπλοκών, ακόμη και αν η αρτηριακή πίεση είναι εν μέρει καθημερινές διακυμάνσεις.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, είναι απαραίτητο να ληφθούν υπόψη συνακόλουθες παθολογίες που απαιτούν προσαρμογή των θεραπευτικών σχημάτων κεφαλαλγίας. Για παράδειγμα, στους άνδρες με αδένωμα του προστάτη συνταγογραφούνται άλφα-αναστολείς, η συνεχής χρήση των οποίων για τη μείωση της αρτηριακής πίεσης σε άλλους ασθενείς δεν συνιστάται.

Οι πιο συχνά χρησιμοποιούμενοι αναστολείς ΜΕΑ, αναστολείς διαύλων ασβεστίου,τα οποία συνταγογραφούνται τόσο σε νέους όσο και σε ηλικιωμένους ασθενείς με ή χωρίς συννοσηρότητες, διουρητικά, σαρτάνες. Τα φάρμακα αυτών των ομάδων είναι κατάλληλα για αρχική θεραπεία, η οποία στη συνέχεια μπορεί να συμπληρωθεί με ένα τρίτο φάρμακο διαφορετικής σύνθεσης.

Οι αναστολείς ΜΕΑ μειώνουν την αρτηριακή πίεση και ταυτόχρονα έχουν προστατευτική δράση στα νεφρά και τον καρδιακό μυ. Είναι προτιμότερο σε νεαρούς ασθενείς, γυναίκες που λαμβάνουν ορμονικά αντισυλληπτικά που ενδείκνυνται για διαβήτη και σε ηλικιωμένους ασθενείς.

Διουρητικάόχι λιγότερο δημοφιλής. Για τη μείωση των παρενεργειών, συνδυάζονται με αναστολείς ΜΕΑ, μερικές φορές «σε ένα δισκίο».

Βήτα αποκλειστέςδεν αποτελούν ομάδα προτεραιότητας για την υπέρταση, αλλά είναι αποτελεσματικά σε συνυπάρχουσες καρδιακές παθήσεις – καρδιακή ανεπάρκεια, ταχυκαρδία, στεφανιαία νόσο.

Αναστολείς διαύλων ασβεστίουΣυχνά συνταγογραφούνται σε συνδυασμό με αναστολείς ΜΕΑ και είναι ιδιαίτερα καλά για το βρογχικό άσθμα σε συνδυασμό με την υψηλή αρτηριακή πίεση γιατί δεν προκαλούν βρογχόσπασμο.

Ανταγωνιστές των υποδοχέων της αγγειοτενσίνης– η πιο συχνά συνταγογραφούμενη ομάδα φαρμάκων για την υψηλή αρτηριακή πίεση. Μειώνουν αποτελεσματικά την αρτηριακή πίεση και δεν προκαλούν βήχα όπως πολλοί αναστολείς ΜΕΑ. Ωστόσο, είναι ιδιαίτερα συχνές στην Αμερική, καθώς ο κίνδυνος εμφάνισης Αλτσχάιμερ μειώνεται κατά 40%.

Κατά τη θεραπεία της υψηλής αρτηριακής πίεσης, είναι σημαντικό όχι μόνο να επιλέγετε αποτελεσματική θεραπεία, αλλά και να παίρνετε το φάρμακο για μεγάλο χρονικό διάστημα, ακόμη και για τη ζωή. Πολλοί ασθενείς πιστεύουν ότι η θεραπεία μπορεί να διακοπεί όταν η πίεση φτάσει σε φυσιολογικά επίπεδα, αλλά την ώρα της κρίσης καταφεύγουν σε χάπια. Είναι γνωστό ότι η μη συστηματική χρήση αντιυπερτασικών φαρμάκων είναι ακόμη πιο επιβλαβής για την υγεία από την εντελώς προηγούμενη θεραπεία. Επομένως, η ενημέρωση του ασθενούς για τη διάρκεια της θεραπείας είναι ένα από τα σημαντικά καθήκοντα του γιατρού.